əhsən

n. <ər.>

1. Bəyənmə, tərif bildirir – afərin! barakallah! eşq olsun! Əhsən sənə, ey vətənin qəhrəman oğlu! Əhsən onu yaradan əllərə! Əhsən bu kəlama! – Hər ildə müsəlman edə gər bunca tərəqqi; Bir az keçər aləm deyər: – Əhsən, belə millət! Ə. Q.. <Səfər bəy:> Əhsən! Yaxşı sudur, Qənbərqulu! B. T.. Kimsə yerindən dedi: – Bu ağıllı təklifdir. Əhsən bu kəlama. . Ə. Vəl.. Əhsən demək (oxumaq) – tərifləmək, afərin demək, bəyənmək. Hamı sənə əhsən deyər. – Gül rüxsarın əhsən deyib bülbülə; O çeşmi-xumarın yadıma düşdü. «Abbas və Gülgəz». O, tamaşa günü anasını aparıb zalda oturdacaqdı ki, baxıb oğlunun göstərdiyi məharətə əhsən desin. S. Rəh.. Ətri gözəl, təzə balın; Baxan kimi xoş dadına; Bir ağızdan əhsən dedi; Hamı onun ustadına. M. D..

2. Bəzən əks mənada işlənir. <Gəray:> Əhdi, ilqarı nə tez qırdın sən? Adına bu yaraşarmı, əhsən! A. Ş..